forum przeniesione

Faith. Bo jestem po brzegi wypchana wiarą w lepsze jutro, a mimo to mam pesymistyczne nastawienie do świata, moje motto życiowe brzmi „nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej”, co czasem niesie ze sobą zgubne skutki.
Moje dzieciństwo ubarwione jest odwiecznym brakiem akceptacji ze strony rówieśników i samotnymi spacerami wśród wciąż nieodmiennych pytań „dlaczego ja?”, a także kalorycznymi, tłustymi i przepysznymi babcinymi obiadami, które szybko ukształtowały moje jeszcze niedawno 80-kilogramowe ciało.
Zgorzkniała, znudzona krótkim i monotonnym życiem, chamska, kłótliwa, zimna, brutalnie szczera i wulgarna – ludzie potykający się o moje życie, ukształtowali mój tragiczny charakter i zmusili do nie okazywania im jakiegokolwiek szacunku, tak, jak oni nie okazywali go mi.
Pewnego dnia postanowiłam ostatecznie wziąć się za swoje życie i sprawić, by miało ono konkretny cel. Wartości tabel kalorycznych uwiły sobie przytulne gniazdko w moim rozbitym umyśle, a to, co powie waga, stało się jedyną prawdą, w którą należy mi wierzyć.
Wkrótce zakochałam się w środkach przeczyszczających i w nawyk weszło mi nadużywanie tej miłości, zdradzanej jednak z regularnymi wizytami mojej głowy, skłaniającej się toalecie.

Odchudzam się od września tego roku. Wystartowałam z wagą 80 kg i zeszłam najniżej do 64 kg, jednak teraz nadszedł nagle taki okres w moim życiu, kiedy nadrobiłam kilka kilogramów, i waga podskoczyła do 69 kg. W dwa kolejne dni zeszłam znów w dół, 67 kg na wadze. A potem przyszły święta…


Mam 164 cm wzrostu, ważę 68 kg (no i macie forumowego grubasa).
Od dnia dzisiejszego zaczynam dietę na nowo.

Ostatnio edytowany przez Faith (2010-01-03 20:07:45)